Het dak is misschien niet moeilijk op te zetten, maar de wind zou je anders doen geloven. Hier, op het vlagerige terrein van Durham’s Wynyard Hall, worstel ik solo met het vouwbare stoffen dak van een nieuwe Morgan Plus Four. Het fladdert rond als een boze vlieger, de wind trekt aan en ik vervloek de vele beugels en grendels die de kap op hun plaats zouden moeten klikken.
En toch is er een glimlach op mijn gezicht. Het is niet omdat dakworstelen een geheime passie van mij is; verdorie, als dit een andere auto was, had ik het ding waarschijnlijk al opgepakt en achter het behang geplakt. Maar dat heb ik niet. Om de een of andere reden – net als de auto – ben ik mijn humeur nog niet verloren.
Misschien komt het door de ronde, vertrouwde ogen van de Plus Four. Misschien is het het eenvoudige, vrolijke deel van het onopgesmukte dashboard. Of misschien zijn het de zacht gestroomlijnde lijnen die langs de zijkant lopen. Ik weet niet wat het is, maar ik weet dit wel: je kunt niet boos blijven op een Morgan.
Dit is natuurlijk ook een vrij rustige plek – dat kan iets te maken hebben met mijn zen. Als je voorbij de wilde wind kijkt, is Wynyard Hall een van de meest ontspannen plekken die ik had kunnen kiezen voor een gevecht met een cabriolet. Het zijn allemaal grote beelden, glooiende gazons en zorgvuldig gekapte bomen. Er is zelfs een obelisk die een paar hectare verderop opsteekt – gebouwd in het begin van de 19e eeuw om een bezoek van de hertog van Wellington te vieren. Tegenwoordig is de Morgan natuurlijk het enige Britse icoon, maar het is net zo indrukwekkend als de oude Iron Duke.
Ik zit nu al een paar dagen achter het stuur van de Plus Four en nergens heeft het er meer zo thuis uitgezien. Rollend door het centrum van Londen leek het meer nieuw dan inheems. Op de snelweg, hoewel verrassend stevig, had de Morgan niet het gevoel dat het leuk was. Maar hier, te midden van de siermeren en ommuurde tuinen, is de Plus Four in zijn adellijke staat gekomen – rondlopend met de pracht en praal van een klein adellijk persoon.
Maar hoewel de meeste Morgans eruit zien alsof ze net de sets met periodedrama’s hebben verlaten, is er niets verouderd aan de nieuwste release van de Britse autofabrikant. Een paar jaar geleden hebben we de oude Plus 4 getest (ze zijn overgeschakeld van cijfers naar letters voor de nieuwe generatie), en de Morgan voelde bijna behoudend – een machine die doelgericht en doelbewust in een andere richting werd gestuurd dan de moderne auto-industrie. Het nieuwe model doet dat niet.
In vergelijking met de Plus 4 kan de Plus Four zelfs een ruimteschip zijn. Om er naar te kijken, zou je natuurlijk niet eens het verschil merken. Maar daarin schuilt de charme. Ondanks enkele kolossale veranderingen – Morgan zegt dat slechts 3% van de onderdelen en stukken van de oude incarnatie in deze auto zijn gekomen – lijkt het bijna identiek aan hetzelfde oude model dat jarenlang in Malvern, Worcestershire is gebouwd.
Het meest opvallende van deze nieuwe ontwikkelingen is het chassis. Het CX-Generation-platform is geïntroduceerd om de Morgan-ervaring op zijn kop te zetten – hetzelfde aanbod van gelijmd aluminium dat u op de Plus Six zult vinden. Het is innovatief, ergonomisch en betekent meer ruimte in de auto zonder merkbare veranderingen in de buitenafmetingen. Praktisch gezien betekent dit ook dat je de Gatsby cool-factor die je hebt ontwikkeld niet verliest als je onhandig moet klauteren.
Dus wat is er nog meer veranderd? Als je de krappe bochten neemt en de smalle steegjes van het Wynyard Hall-landgoed doorkruist, denk je aan de ophanging van de Morgan. Voorbij is de glijdende king pins van de Plus 4; vervangen door een volledig onafhankelijk dubbele veersysteem. De kwaliteit van de rit is daardoor aanzienlijk verbeterd, maar de ontwikkeling heeft het monteren van Morgan’s prachtige spaakwielen bijna genegeerd. Een beetje mechanische tovenarij zorgde er echter voor dat de Morgan-magie niet verloren ging – en de wielen blijven stevig en mooi op hun plaats.
Ook de standaarduitrusting van de Plus Four breekt met de traditie. Met een aanzienlijk hoger afwerkingsniveau dan elke andere vergelijkbare Morgan, krijg je standaard stuurbekrachtiging, airconditioning, een mohairkap en een spoiler aan de voorkant.
Natuurlijk is niet iedereen blij dat ze niet eens de mogelijkheid hebben genomen om aan de moderne gemakken te ontsnappen. Er was een onderstroom van gekibbel van enthousiastelingen toen het oude frame van volledig essen werd verdund met aluminium – en de optie van verwarmde stoelen kookte bijna hun bloed. Maar er zijn nog steeds traditionele details om de liefhebbers te sussen – bijvoorbeeld hints van zichtbaar hout bij de deurscharnieren. En het zijn de doordachte details zoals deze die ze uiteindelijk zullen winnen. Je kunt tenslotte niet boos blijven op een Morgan.
In de cockpit zijn er nog meer veranderingen. Maar terwijl het nieuwe digitale informatiedisplay voor de bestuurder de retro-aantrekkingskracht van de Plus Four dreigt te beteugelen, trekken de grote wijzerplaten op het centrale dashboard je weer terug in de vintage mix. Zelfs de nu standaard centrale vergrendeling is een welkome aanvulling op het Morgan-pakket. De enige optie waar we een beetje sceptisch over zijn? LED-verlichting. Maar op een optielijst zolang je arm is, is dat geen slechte hit parade.
Natuurlijk komt alles met een prijskaartje, maar er zijn meer keuzes en aanpassingsmogelijkheden dan ooit tevoren op de Plus Four. Afgezien van de vier standaardkleuren – dit is ‘Sport Ivory’ – zijn er nog eens 19 om uit te kiezen, van ‘Classic Safari Yellow’ tot ‘Metallic Alligator Green’. Tweekleurige verf is zelfs beschikbaar. Je kunt het interieur in alles bestellen, van kiezelnerfleer tot tapijt met doosweefsel en stevig voor dashboard fineer zoals Zebrano en Bubinga (je kent de fantasie van hout als je er nog nooit van hebt gehoord …).
Heeft u al deze extra’s nodig? Waarschijnlijk niet. Wil je ze? Bijna zeker. En het is veel geld, vooral als de auto begint bij £ 62.995. Dat weet je. Ik weet dat, zelfs Morgan weet dat. Maar ze weten dit ook; de Plus Four is niet echt een auto. Toegegeven, hij heeft vier wielen, een versnellingsbak, een voorruit en een brandstoftank, maar als je een Morgan koopt, koop je meer dan alleen een machine. Je koopt zonnige zondagmiddagen, de wind in je haar, draaiende de hoofden en laat monden openen.
En hoewel het er allemaal erg ‘National Trust’ uitziet, rijdend over het terrein van een statig huis, is er hier ook een verrassend praktisch niveau. Niets te extreem – dit is nog steeds een laaghangende, tweezits cabrio sportwagen – maar de nieuwe Plus Four is zeker capabeler dan zijn voorganger. En hij is soepeler, voelt veiliger aan en is steviger dan al het andere dat je in deze soort zult vinden.
Maar u koopt toch geen Morgan Plus Four voor het gebruiksgemak? Je koopt hem waarschijnlijk niet eens voor snelheid – ondanks dat hij een indrukwekkende 244 per uur rijdt, zou je beter af zijn met een Plus Six als je op zoek bent naar kracht.
Nee, je koopt een Plus Four voor de levensstijl. Want waar je ook wilt rijden met een van deze vrolijke roadsters, je blijft lachen. Op de snelweg, via een druk stadscentrum, in een landelijke omgeving, Hij brengt vreugde. En zelfs als je in de file komt of een andere automobilist lastigvalt zal deze ergernis niet lang duren. Je kunt tenslotte niet boos blijven op een Morgan.
