Verslag Rode Kruis Rijtour IJsselland
Een heel bijzondere dag in IJsselland.
Soms, heel soms val je met je neus in de boter. Dat overkwam mij op 7 juni.
Ik werd in de middag van 5 juni gebeld door Jan Spil. Die had als bestuurslid van het Rode Kruis district IJsselland voor de derde keer een bijzonder evenement opgezet in samenwerking met Rally’s Bcause. Allemaal te zien op de Morgansite.
Petra was niet helemaal lekker om een hele lange dag te kunnen rijden en gezondheid gaat altijd voor, dus vroeg Jan of ik in haar plaats wilde gaan rijden. Andere afspraak afgezegd en ’s avonds even naar Luttenberg om proef te rijden, want elke Morgan is immers anders? Bij deze Morgan gold dat zeker, want ik kon het stuur aan de linkerkant niet vinden. Dus rechts instappen en links in de pot met versnellingen roeren. Allemaal gelukt. Daarna nog even kennis maken met de buurvrouw Liesbeth, annex mijn navigator, ook gelukt.
Woensdag 7 juni op tijd in Luttenberg. Even een bakkie doen met Petra en later met Liesbeth erbij en dan op naar Havezate Den Alerdinck in de buurt van Heino. Wauw wat een aankomst en wat een locatie. Er stonden al de nodige unieke voertuigen, maar nog heel veel zouden er volgen. Natuurlijk Morgans, Porsches, Mercedessen, Ferrari’s, Bentley’s, Aston Martins, Alfa Romeo’s en Buggaties. Maar wat te denken van een Salmson uit 1955?
Doel van deze Rode Kruis IJssellandtour was om geld in te zamelen voor drie doelen, allemaal te vinden op https://rodekruisrijtourijsselland.nl/
Na aanmelding en ontvangst van het fraaie routeboek op naar de koffie en een hele grote bak met verschrikkelijk veel lekkers. Daarna op een bankje samen met navigator Liesbeth alle rally-onderdelen doorgenomen. Van bol-pijl, kortste route, op éen na kortste route, ingetekende lijn, of een route rechts zo dicht mogelijk langs de ingetekende zwarte lijn, en ook de tijd en afstand er vaak nog bij vermeld. Daar tussendoor twee testlocaties voor een rijproef. Dus best veel huiswerk met een loep en meetlatje erbij. Dat was even serieus werk. Maar Jan had al gezegd: “Liesbeth is een hele goede!” Wij deden mee in de tourklasse. Op elk kaartje even zoeken naar de letter en of cijfervolgorde en dan je route bepalen. Zo krijg je heel wat trajecten voor de kiezen.
Vervolgens “brommers kiekn.” en je startnummer (25) erop plakken. Dan met z’n allen naar de aftrap door opperstalmeester Jan Spil (wat een spreker is die man…). De hele dag werd nog een keer uitgelegd en vanaf 10 uur was het starten geblazen. Startnummer 1 had ene Peter Berveling. Jawel van de Irish Touch, 10 keer georganiseerd door Peter. In een nieuwe rode Plus Six mocht hij starten, omdat hij vorig jaar had gewonnen. De bofkont! Wij hadden als no 25 nog even tijd om alles goed voor te bereiden. Altijd fijn. Ook konden Liesbeth en ik aan elkaar wennen, want je zit toch bijna een hele dag samen op één vierkante meter. Of dat goed is gegaan zie je wel verderop.
We starten. Keurig afgeteld drie, twee, één, GO en afgevlagd gingen wij onder de startpoort door deze Havezate verlatend. Als je hier een paar dagen hebt mogen verblijven, want dat kan, dan wil je nooit meer terug naar het Wilde Westen.
Het echte werk is begonnen. Met de tripmaster als hulpmiddel werd elke keer de afstand en te rijden richting perfect door Liestbeth aangegeven. Ondertussen ik maar denken: richtingaanwijzer zit rechts en ruitenwisser links Bob. Plus opletten op de letters langs de kant links en rechts van de weg, die wij moesten noteren. Dat ging allemaal wonderbaarlijk goed, wij leken wel een echt team. Omdat er ook een sportklasse en een leisureklasse was, kon je elkaar ook nog eens ergens tegen of achterop komen. Dat kon verwarrend werken, maar wij hadden er geen last van.
Het routeboek bestond uit ik weet niet hoeveel delen, trajecten genoemd. Telkens als wij een deel hadden afgerond begon het gepuzzel opnieuw. Vooral kijken waar dat ene lettertje in welke specifieke moeilijk te vinden omleiding zat hij. Tuurlijk wel gevonden. Sommige delen waren weer wat makkelijker en konden wij kletsen en van de omgeving genieten. Nooit geweten dat er zoveel nog onbekende weggetjes in dit deel van Nederland zitten.
Jan die had niet alleen maanden lang gewerkt aan de perfectie van deze rit en aan werving van sponsoren plus de buitengewone fraaie stop-locaties. Hij had zelfs de pontbaas bij Wijhe zover gekregen dat alle deelnemers met een sticker gratis naar de overkant werden gebracht.
De inzittenden van de Bugatti T 13 Brescia kwamen bij ons op de pont te staan. Geheel in stijl gekleed, dwz in lichtblauwe overall, rood shawltje om. Zij konden zo van “de Kameleon” zijn overgestapt in de Bugatti en als Hielke en Sietse Klinkhamer door het leven gaan. Later heb ik ze bij de koffiestop op het landgoed Matanze in Terwolde dat nog even kunnen zeggen. Wat lachen samen, want dat vonden zij zelf ook wel. Bij dit schitterende landgoed was er de koffie met krentenwegge. Ach wat hebben wij het toch slecht met dit uitzonderlijk fraaie weer. De ene na de andere equipe kwam binnenrijden. Niet op het gras parkeren zei al genoeg over hoe dit landgoed erbij lag en werd onderhouden. Ook hier kun je langer verblijven en wil je niet meer terug naar het sfeervolle Westen. Ik zou het toch maar doen, anders wordt het hier veel te druk.
Bij elke stop kreeg je te horen hoelang je verblijf daar mocht duren. Liesbeth zette dus keurig telkens de wekker op het mobieltje. Veel later bij de uitslag bleek dat wij soms te lang of tekort van een locatie hadden genoten. Eén troost; daar hadden er meer last van.
Ondertussen hadden wij de eerste test al uitgevoerd. Ging niet zoals bedoeld, want met het stuur rechts heb je toch een andere kijk op de wereld, lees pilonnen. Volgende maar beter doen. Ondertussen had ik al één keer de ruitenwisser gebruikt i.p.v. de richtingaanwijzer. Was tegen het stof, maakte ik Liestbeth wijs. Ja Ja…
Op naar de lunchlocatie “het Roode Koper” in Ermelo. De weg daar naartoe was voor mij bekend, want ging door het Nunspeterbos en door Vierhouten. Ja, de Vossenberg en de Mallejan liggen er nog. Maar wat lag “het Roode Koper” er weer schitterend bij. Husqvarna was in z’n ééntje druk bezig op het gras en wij mochten ons melden bij de lunchlocatie, om te beginnen met een soepje. De rest was n en verrekte lastig, want het zag er zo lekker uit en dat bleek ook.
Ook dit fraaie stukje Nederland moesten wij volgens de wekker van Liesbeth weer verlaten. Bij de parkeerplaats aangekomen zag ik iets vreemds of unieks. De Bugatti T46 stond op de parkeerplaats voor elektrische auto’s. Dus mijn vraag aan de eigenaar was: “Duurt het nou lang om deze Bugatti op te laden?” Hij keek mij toch een beetje raar aan, maar toen ik hem wees op de laadpaal moest hij bekennen dat hij niet geweten had dat hij daar niet had mogen staan. Maar de humor kon hij zeker waarderen.
We gaan richting Elburg en laten de toeristen aan de haven zien dat er behalve botters ook rijdend erfgoed te bewonderen valt. Een dikke 50 stuks mochten zij voorbij zien komen. Bij het 50 jarig jubileum van de MSCCH hadden wij ook deze route gereden, dus bekend terrein.
De middagstop met weer een test was bij Beachclub NU in Biddinghuizen. Dat rondje moest en zou goed gaan en dus het gas erop en in twee vertrekken. Het ging prima, maar had 6 seconden sneller gemoeten. Jan heeft gezien hoe ik het heb gedaan en vroeg achteraf nog of ik er nog wel wat rubber op zou willen laten zitten.
Ook hier weer wekker zetten, drankje krijgen, bijpraten, genieten, brommers kiek’n en weer door. Dat betekende dat wij richting startlocatie Havezate Den Alerdinck moesten gaan. Weggetjes over dijkjes op zoek naar letters en over de oude IJsselbrug bij Zwolle genietend van al het bekijks en het fraaie weer kwamen wij bij de bossen rond de havezate. Ook weer keurig afgevlagd. Missie volbracht en alles was goed gegaan. Dus met een tevreden gevoel samen naar de borrel in de tent in de boomgaard. Ruimte zat daar, maar wat een werk om het zo mooi te houden.
Toen iedereen binnen was en zijn of haar drankje genoten had was het tijd voor het diner en daarna de veiling voor de goede doelen van deze rit. Toeval of niet, de eigenaar van Den Alerdinck, Wouter Koning (what’s in a name…), kwam naast mij zitten. Tijdens de hele plezierige gesprekken die wij hadden bleek hoe klein de wereld soms kan zijn. Van hem kreeg ik dan ook het door hem geschreven boek over deze havezate.
Toen tijd voor de veiling. Kunst, verblijf aan de Costa del Sol, twee dagen een Porsche rijden, vliegles en nog meer kunst kwam aan bod. Het geld rolde volgens Wouter niet zo makkelijk als eerdere versies. Teken des tijds zullen wij maar zeggen. Maar het totale resultaat van deze dag van maar liefst bijna €25.000,- mocht er wezen!
De opperstalmeester Jan kon tevreden terug kijken op een evenement zonder problemen. Dus Jan: goed gedaan jochie!!
Als laatsten verlieten wij deze prachtige locatie. Ik zou zeggen aan de clubleden; ga kijken en verwonder je. Wij vonden het een topdag en hadden het deze dag uitstekend naar onze zin met een prima samenwerking op deze vierkante meter.
In Luttenberg alles weer keurig (lees stoffig) afgeleverd en met slechts twee keer gebruik van de ruitenwisser gerekend over een hele dag was ik best trots op mijzelf. Bovendien was een 24e plaats helemaal niet gek. En Petra: beterschap!
En…. als je nou geen Morgan hebt, wat mis je dan toch veel.©
Bob Landman
